(Αναδημοσιεύουμε εδώ ένα κείμενο που κυκλοφόρησαν σύντροφοι από το ελευθεριακό στέκι στο Πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης)
Η καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, παράλληλα με τη γενικευμένη επίθεση σε κοινωνικά αγαθά, προφανώς δεν πρόκειται να περιοριστεί στον εργασιακό, μονάχα, τομέα, όπως βιώνουμε και βιώσαμε την περασμένη διετία εντονότερα. Επιχειρεί να δικτυωθεί με ανάλογες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση που εξ’ ορισμού παράγει το εργατικό δυναμικό. Συνοδοιπόροι, κράτος και κεφάλαιο εφαρμόζουν συνταγές με ευρωπαϊκό άρωμα, αφού η ανάλυση του παρόντος προτεινόμενου νομοσχεδίου δείχνει πόσο συγκλίνουσες είναι οι διαθέσεις των κρατών της Ε.Ε. για τις βλέψεις τους, όσον αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μεταρρυθμίσεις χαρακτηριστικών ομοιοτήτων ήταν οι αιτίες που, αναπάντεχα, πολύς κόσμος συνευρέθη στο δρόμο μόλις λίγους μήνες πριν, σε Αγγλία, Ιταλία, Ιρλανδία και όχι μόνο. Φυσικά, μόνο τυχαίες δεν είναι οι προαναφερθείσες ομοιότητες. Δρομολογήθηκαν και αποτελούν απόρροια της «Συνθήκης της Μπολόνια» που υπεγράφη τον Ιούνη του 1999 από τους υπουργούς παιδείας 29 χωρών, ανάμεσά τους και ο τότε υπουργός παιδείας Γ.Αρσένης.
Από τότε μέχρι και σήμερα παρατηρείται μία προσπάθεια κλιμάκωσης του χαρακτήρα των μέτρων, με την έννοια ότι αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία και σκαλοπάτια το ένα για το άλλο. Ο νέος νόμος για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ όπως δήλωσε η ίδια η υπουργός παιδείας «δε θα αποτελεί μια επιδερμική αλλαγή» αλλά θα αλλάξει ολοκληρωτικά και σε αντιδραστική κατεύθυνση το τοπίο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, προωθώντας το ταξικό πανεπιστήμιο του 21ου αιώνα.
Ο πρώτος τομέας που αγγίζει το νέο νομοσχέδιο αφορά το διοικητικό σκέλος και την οικονομική διαχείρηση του πανεπιστημίου. Σύμφωνα με αυτό, στη διοίκηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μπορούν να εισέλθουν εξωπανεπιστημιακοί managers, οι οποίοι όντας αναμεμειγμένοι σε εταιρίες και εμποροοικονομικές διαδικασίες, θα ευθυγραμμίζουν την εκπαίδευση με τις εκάστοτε απαιτήσεις του κεφαλαίου και των αναγκών της αγοράς εργασίας. Αποτέλεσμα αυτού είναι η μετατροπή των σχολών σε μία μορφή συντεχνίας. Και αν όντως ισχύσουν τα παραπάνω, εντέλει ελοχεύουν κίνδυνοι και για άλλα αγαθά. Πλάνα όπως η κατάργηση διαμονής στις εστίες, όπως οι περικοπές σε βιβλία (θα εκδίδονται πλέον σε ηλεκτρονική μορφή και επομένως η έντυπη μορφή θα κοστίζει!) και των προνομίων που εξασφαλίζει το πάσο, επιταχύνονται. Δρομολογούν τη θέσπιση της κάρτας φοιτητή που έρχεται να αντικαταστήσει το πάσο και μετατρέπει το φοιτητή σε πελάτη των εξωπανεπιστημιακών, που θα χρηματοδοτούν πλέον το μεγαλύτερο ποσοστό των αναγκών του τμήματος στο οποίο εμπλέκονται διοικητικά. Σε αυτή την κατεύθυνση, πλήττονται τόσο τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στην εκπαίδευση, που το μέλλον τους θα εξαρτάται από τον επιχειρηματία που θα αναλάβει την εκάστοτε σχολή, όσο και οι εργασιακές σχέσεις που θα αντιμετωπίσουν οι φοιτητές στην αγορά εργασίας.
Ο διαχωρισμός και η διαίρεση των πτυχίων δεν θα είχε, φυσικά, καμία συνέπεια αν δεν επηρέαζε τα επαγγελματικά δικαιώματα. Πλέον και επίσημα το πτυχίο θα αντιστοιχεί σε έναν αριθμό πιστωτικών μονάδων ECTS που θα συλλέγονται στον ατομικό φάκελο σπουδών. Αυτός ο αριθμός θα εξαρτάται από την επιλογή της διαδρομής του κάθε φοιτητή, αφού καταργείται το ενιαίο πρόγραμμα σπουδών κάθε τμήματος και αντικαθίσταται από πακέτα μαθημάτων. Το προτεινόμενο αυτό μοντέλο συντελεί προφανώς στην εντατικοποίηση (αλυσίδες μαθημάτων,κύκλοι σπουδών,απουσίες). Η εντατικοποίηση θα οξύνει τους ταξικούς διαχωρισμούς, αφού η ανταπόκριση στις καθηγητικές απαιτήσεις προτάσσει ως μονόδρομο την παρακολούθηση φροντιστηριακών μαθημάτων. Ως απόρροια των παραπάνω, ο ελεύθερος χρόνος είναι ισχνός, θυμίζοντας έντονα την προσπάθεια εισαγωγής μας στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή, δεν θα μιλάμε πια για ένα ενιαίο πτυχίο που θα υφίσταται ως η μόνη προϋπόθεση για εργασία, αλλά για χιλιάδες εξατομικευμένα πιστοποιητικά που δε θα εξασφαλίζουν κανένα επαγγελματικό δικαίωμα παρά θα οδηγούν σε ατομική διαπραγμάτευση με τον εργοδότη, στο πλάισιο ενός άκρατου ανταγωνισμού, συνδράμοντας, εν τέλει, στην εξατομίκευση.
Εκτός των προαναφερθέντων, το νέο νομοσχέδιο περιλαμβάνει διατάξεις περί ασύλου υπέρ της προσπάθειας αστυνόμευσης του πανεπιστημίου, σύμφωνα με τις οποίες η άρση του θα πραγματοποιείται ακόμα και χωρίς ομοφωνία του πρυτανικού συμβουλίου, αλλά πλειοψηφικά και χωρίς πλέον τη συμμετοχή του εκπροσώπου των φοιτητών. Επιπλέον, η άρση του ασύλου θα περάσει στις δικαιοδοσίες των εξωπανεπιστημιακών managers.
Εν τέλει ανάγουμε το ζήτημα της εκπαίδευσης σε αμιγώς ταξικό. Το νομοσχέδιο διαχωρίζει τους φοιτητές με βάση την ισχύουσα κοινωνική διάταξη και επιλέγει πάλι βάσει αυτού ποιοι εργάζονται. Όχι μόνο διαιωνίζει το ταξικό χάσμα, αλλά το κάνει μεγαλύτερο (οι πλούσιοι πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι). Αποτελεί μια φιλόδοξη προσπάθεια του ελληνικού κράτους να συμπορευθεί με τους ευρωπαίους εταίρους στην επιχείρηση κατακερμάτισης του δεδομένου κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Και προφανώς, τίποτα δεν είναι αυτονότητο – τίποτα δεν απαντάται μόνο του. Ενάντια στα σχέδια που κάνουν για εμάς, χωρίς εμάς, συνδιαμορφώνουμε τις σκέψεις μας, αυτοοργανώνουμε τις δράσεις μας. Επιλέγουμε να συμμετάσχουμε στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων, όπου ζυμώνονται ιδέες και δημιουργούνται ψήγματα αντίστασης από κοινού με κόσμο που συμμετέχει σ’ αυτές. Βρισκόμαστε στο δρόμο, στις πορείες των συλλόγων, των οποίων αποτελούμε ενεργό, αγωνιζόμενο κομμάτι.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ελευθεριακό στέκι στο πολυτεχνείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου